Frénk vd Linden: Hillegom op z'n best op 1 april

Vrijdag 1 april: Mijn hereniging met het 1 Aprilgenootschap Rien van Nunen heb ik mogen vieren met de doop van de tweede editie van het journalistiek-literaire tijdschrift Hotel Flora.
 
Het thema was ‘Hillegom gezien in het retroperspectief van de universele ontwikkelingen’ aldus mijn neef en hoofdredacteur Jos van Heck. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik mijn podiumruimte weer heb gebruikt om mijn haat/liefde relatie met deze gemeente waar ik ben opgegroeid, van mij af te schrijven.
 
Een pijnlijk moment was dat ik mijn autosleutel kwijt was en het Spaans benauwd kreeg van de gedachte dat ik ook de nacht in Hillegom zou moeten doorbrengen. Gelukkig werd de sleutel gevonden en kon ik alsnog intens genieten van de talkshow van Marca Bultink en Frénk van der Linden, die mij betoverde met zijn oneliners maar mij ook verwarde met de opmerking dat hij Hillegom steeds leuker is gaan vinden na zijn documentaire De verloren band.
 
De meester interviewer fileerde vervolgens zijn dorpsgenoten met de openingszin dat bloemen van Hillegom houden, maar dat andersom niet geldt voor de inwoners. Frénk is dus nog steeds niet gek op zijn dorp, zo stelde ik mij gerust.
Ook de terloopse opmerking van drogist Letschert dat hij een schoonheidswinkel achter in zijn zaak had, was natuurlijk koren op de molen van Frénk. (Alsof schoonheid in Hillegom verstopt moet blijven)
 
Het 1 Aprilgenootschap Rien van Nunen, bestaand uit generatiegenoten die in Hillegom zijn opgegroeid en in de journalistiek zijn beland, heeft mij ook een andere kijk op het dorp gegeven. Het stemt mij zelfs een tikje trots dat Toon Stiefbeen (Rien van Nunen) zoveel stof tot schrijven opleverde. Ook mijn (latente) band met Frénk koester ik.
 
We zaten op dezelfde middelbare school, voetbalden met o.a. Arnold van Kesteren op het Henri Dunantplein, schoolden ons beiden via het Weekblad voor de Bollenstreek als kandidaat journalist, deelden de banken op de School voor de Journalistiek en tijdens de stage van Frènk bij het Haarlems Dagblad bewoonde ik zijn kamer aan de Adelaarsstraat 37bis in Utrecht. Al snel had ik in de gaten dat Frénk een gouden pennetje had. Hij was zeker niet bij iedereen geliefd door zijn eigengereidheid, maar ik hing aan zijn lippen en luisterde gedwee naar zijn adviezen. Mijn stukken corrigeerde hij naar hartenlust. Was pijnlijk maar vooral leerzaam.
 
Maar ook de vriendschap groeide. We zien elkaar nu nog maar sporadisch. 1 April is in elk geval een mooi moment om elkaar te treffen. Heb weer vooral geluisterd en genoten. Vooral van zijn slot. In de geest van schrijver Gerard Reve vertelde hij dat je desperaat wordt als je in een dorp als Hillegom moet wonen. Hij is daarom ooit naar Haarlem verhuisd.
 
Maar om de volle zaal toch op te monteren voegde hij daar op zijn Reveriaans aan toe: ,,Ik wil dood, maar voor de rest is alles goed. Daarom voor alle aanwezigen in hotel Flora: Moedig voorwaarts.’’
 
Waarvan akte.