Guus van Dieren, jutten zit in zijn genen

Zondag 6 maart: Het verblijf op Terschelling met Marie-Françoise afgesloten met een heerlijke strandwandeling en kop Glühwein in strandpaviljoen de Branding van Guus van Dieren. Guus is een vriend van onze vrienden Hans en Heleen, die deeltijd inwoners zijn op het eiland. 
 
Guus staat voor mij synoniem voor het leven op dit mooie eiland. Pas na enkele jaren gunt hij je een blik van herkenning. En vandaag verscheen er zelfs een brede grijns op zijn gezicht toen hij vroeg of hij nog geïnterviewd moest worden voor dit blog.  Ik antwoordde dat dit niet nodig is, want ik heb een grote duim. Was helemaal goed en de grijns was een extra cadeau.
 
Heel soms heeft Guus een rustige periode als horecaman. In dat geval permitteert hij het zich met zijn vrouw en kinderen op visite te komen bij Hans en Heleen. Ik ben dan altijd een en al oor, want eilanders zijn heel bijzonder. Strandjutten zit in hun genen. Als je dat woord laat vallen, dan krijg je verhalen te horen die je niet kan en wilt geloven. Maar ze zijn allemaal waar gebeurd.
 
Op internet circuleert een verhaal dat Guus tientallen eilanders in de maling heeft genomen met het bericht dat er tv’s waren aangespoeld. Iedereen met een landrover snelde naar het strand in de hoop ook een tv te scoren. Triomfantelijk keek Guus toe hoe de gelukszoekers er achter kwamen dat er dozen met piepschuim op elkaar waren gestapeld. Het was zijn ultieme wraak voor het feit dat hij eerder achter het net viste toen er balken waren aangespoeld maar hij geen gelegenheid had mee te jutten. Een doodszonde als eilander.
 
Met veel smaak vertellen de eilanders dat ze honderden paren schoenen hebben verkocht, of dozen met bananen. De avonturiers besparen kosten noch moeite om te mogen jutten. Van Dieren schijnt weleens klanten zijn tent uitgejaagd te hebben toen hij lucht kreeg dat er containers richting het eiland dobberden. ,,Wie binnen vijf minuten weg is, hoeft niet te betalen’’, zo schalde hij door zijn paviljoen.
 
De zee was ook Guus’ beste vriend tijdens de bouw van zijn nieuwe Branding. De houten planken die dienst doen als tafelbladen viste Guus op uit zee. De tafelpoten ook. De brug die vanaf de strandopgang en het duin naar het paviljoen leidt, is gemaakt van een stalen containerframe die in de vaargeul lag en moest worden verwijderd.
 
Tot zover de heldenverhalen. Van mijn baas en oppervriend Hans weet ik dat er ook een andere kant achter dit heldenbestaan zit.  Ook Guus kan soms zo fanatiek jutten dat zijn jeep te ver de zee ingaat en de onderkant volledig wordt aangetast door roest. Een dure grap.
Een zwarte dag was dat hij samen met zijn toen nog jonge kinderen de geest kreeg om een ‘geheim beeld’ te verstoppen in de buurt van het Amelander gat. Guus verkeek zich op de mist en raakte verstrikt in een slenk. Zijn vader kon het gezin ternauwernood redden, maar de jeep kon na die tocht naar de schroot. Gelukkig kon hij zijn huwelijk redden….
 
En ik ontving een tweede grijns op zijn gezicht bij het maken van de foto bij een spiegel met de tekst “Waar de zee het land ontmoet, daar vind je de Branding. Welkom".
   
,,Dat is de enige proza die ik ken en mooi vind”, aldus Guus. Waarvan akte.