Henk van der Sluis: een journalist die deugt

Woensdag 6 januari: Dit is het saaiste stukje dat ik voor dit blog heb gemaakt. Alle clichés die bij het afscheid van Henk van der Sluis (63) als redacteur van het Algemeen Dagblad werden uitgesproken, klopten. Ik kan er niets aan toevoegen. Heb daarom als voorlaatste gast het licht maar uitgedaan in het romantische hotel Pincoffs van ex collega’s Edwin van der Meijde en Karyn Hamerlynck om te blijven toasten op het oeuvre van Henk.
 
Ik kijk liever vooruit dan achterom maar vandaag betrapte ik mijzelf op een zweem van sentiment. Henk roept nog herinneringen op van de gouden jaren van de (sport) journalistiek waarin je onbelemmerd de wereld mocht afstruinen en topvoetballers nog menselijke trekjes vertoonden.
 
Henk was niet alleen een uitermate goede organisator maar blonk uit door zijn integriteit in een tijd dat deze karaktertrek uit de gratie lijkt te zijn. Hij maakte nooit echt ruzie, maar iedereen wilde altijd zijn mening weten omdat die er toe deed. Henk was geen typische journalistieke betweter met een eigen mening, maar stelde eerst open vragen om daarna pas zijn mening te geven. Zo kenschetste hoofdredacteur Christiaan Ruesink hem treffend. Een geboren informele leider dus.
 
Ik werkte al bij het AD toen Henk de overstap maakte van het Parool naar de Rotterdamse sportkrant waar hij meer dan een kwart eeuw alle stormen in de vorm van overnames, coupes en fusies heeft doorstaan. Zijn geruite overhemden zijn na al die jaren nog steeds zijn handelsmerk, zo las ik in de speciale sportkrant die over hem verscheen. Toen zijn zoon mij vertelde dat hij in Almere op een notariskantoor werkte, moest ik een tikje glimlachen. Bij Henk stond saai en betrouwbaar synoniem voor onvoorwaardelijk deugen. En dat is pas echt een deugd! Hij bleef altijd zichzelf en betrouwbaar, maar bovenal een vakman. Blijkbaar zit dat in de genen van zijn drie kinderen.
 
Een betere ambassadeur kon het AD zich niet wensen met Henk. Na elke avonddienst pronkte hij (met zijn woorden) met de mooiste sportkrant van het land op zijn Facebookpagina. Het was bijna aandoenlijk hoe hij zich vereenzelvigde met zijn krant in goede en slechte tijden.
 
Ze zullen hem nog missen. Des te leuker vond ik dat ze bij het AD een tweede Henk hebben gevonden in Rob van der Zanden. En zo werd hij dus ook aangekondigd! Rob was een fijne collega van mijn vrouw Conny Smits bij het Leidsch Dagblad, een mooi schrijver bij Johan en Hard gras en een taaie tegenstander op de Leidse tennisbanen van mijn baas en boezemvriend Hans Bisschops. En zo werd het afscheid van Henk van der Sluis toch heel bijzonder, want ik wist tot gisteren niet dat Rob zo’n waardevolle rol als eindredacteur bij het AD vervulde.